کد مطلب:298708 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:243
حضور حضرت فاطمه در مباهله
ر. ك: كامل، جلد اول، ص 360، در این صفحه آمده است: مباهله از «بهل» است به معنای
نفرین و لعن كردن است و مباهله دو تن و یا دو دسته است كه دعا و یا نفرین كنند یكدیگر را
تا معلوم شود كه كدام حق و كدام باطل است.
حضور حضرت زهرا علیهاالسلام در سال نهم هجرت، در مباهله ی با مسیحیان نجران، نشانه ای دیگر از معصومیت آن بزرگوار است.
خداوند به پیامبر اكرم صلی اللَّه علیه و آله می فرماید: «پس هر كس با تو در مقام مجادله برآید درباره ی عیسی علیه السلام بعد از آنكه به وحی خدا به احوال او آگاهی یافتی بگو بیائید ما و شما با فرزندان و زنان خود و با هم به مباهله برخیزیم تا دروغگو و كافران را به لعن و عذاب خدا گرفتار سازیم». [1] .
در روایات اسلامی آمده است هنگامی كه پای مباهله به میان آمد نمایندگان مسیحیان نجران از پیامبر مهلت خواستند تا در این باره بیندیشند. نتیجه مشاوره ی آنها این بود كه اگر پیامبر با جمعیت و جار جنجال به مباهله آمد با او مباهله كنید و نترسید و اگر با خاصان نزدیك خود به میعادگاه آمد بدانید كه او پیامبر خداست و از مباهله با او بپرهیزید.
آنها چون به میعادگاه رفتند دیدند پیامبر اكرم صلی اللَّه علیه و آله، حسن و حسین و علی و فاطمه علیهاالسلام را همراه دارد و به آنها سفارش می كند هر گاه من دعا كردم شما آمین بگوئید.
چون اسقفان، آن رخساره های روشن و مقدس، فاطمه، علی، و حسن و حسین علیهم السلام را در كنار رسول خدا مشاهده نمودند، به وحشت افتادند و گفتند اگر آنها خداوند را قسم دهند كه كوهها از جا كنده شوند، دعایشان مستجاب می شود، و به پیامبر صلی اللَّه علیه و آله پیشنهاد صلح دادند. [2] .
[1] قرآن مجيد، سوره آل عمران، آيه 61. ترجمه الهي قمشه اي. «فَمَنْ حاجَّكَ فيه مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالوا نَدْعُ اِبْناءَكُمْ و نساءَكُمْ و اَنْفُسَنا و اَنْفُسَكُم ثُم نبتهِلْ لَعْنَتَ اللّه عَلَي الكاذِبين».
در تفسير نمونه، جلد دوم، صص 443 و 440 آمده است: «مفسران و محدثان شيعه و اهل تسنن تصريح كرده اند كه آيه مباهله در حق اهل بيت پيامبر نازل شده است». و در آيه ي فوق منظور از «ابِْناءَكُمْ» منحصراً امام حسن و حسين عليهم السلام هستند و «نساءَكم» حضرت فاطمه و منظور از «انفسنا» تنها علي عليه السلام بوده است. نويسنده تفسير كشاف كه از بزرگان اهل تسنن است در ذيل آيه مي گويد: «اين آيه قوي ترين دليلي است كه فضيلت اهل كساء را ثابت مي كند».
[2] ر.ك: تاريخ يعقوبي، جلد اول، ص 451، كامل، جلد اول، صص 360- 359 و سفينة البحار، جلد دوم، ص 179.